เล่า ไม่เล่าดี เก็บไว้คนเดียวก็ทุกข์

เคยไหมคะ เวลาเรามีเรื่องทุกข์ใจ อยากเล่าให้ใครสักคนฟัง

หลายครั้ง พอเล่าแล้ว เราได้รับคำพูดที่ไม่คาดคิดและทำให้เรารู้สึกแย่เข้าไปอีก จนรู้สึกเจ็บปวดใจจนเกินบรรยาย

หลายครั้งที่ พอเล่าแล้ว เพื่อนเราดันเศร้ากว่าเราอีก จนเราต้องเป็นฝ่ายไปปลอบเพื่อน และกลับบ้านแบบงง ๆ ว่า นี่ฉันต้องการกำลังใจนะ แต่ดันต้องมานั่งปลอบคนอื่นอีก

หลายครั้งที่ พอเล่าแล้ว เรานึกสงสารตัวเองมากขึ้นจากคำปลอบใจที่ฟังดูไม่จริงใจ ปลอม และไม่ทำให้รู้สึกดีเลย ก็ต้องนั่งจมทุกข์หนักขึ้นไปอีก

หลายครั้ง พอเล่าแล้ว เพื่อนเปลี่ยนเรื่องไปเลย เอาปัญหาตัวเองมาเล่าซึ่งปัญหาเล็กกว่าเรามาก แต่ทำเป็นใหญ่โตจนเรารู้สึกอะไรกันเนี่ย

หลายครั้ง พอเล่าแล้ว เพื่อนกลีบเฉยเมย และพูด 3 คำว่า “ฉันบอกแล้ว” เหมือนโดนสมน้ำหน้ายังไงไม่รู้

ก่อนจะเล่าอะไรให้ใครฟัง เล่าเรื่องนั้นให้ตัวเองฟังก่อน แล้วเอาตัวเองออกจากเหตุการณ์นั้น ตอนฟังให้นึกว่าตัวเองเป็นกูรู เป็นผู้รู้ เป็นนักปราชญ์ เป็นใครก็ได้ที่จะช่วยให้เราคิดหาทางออกได้อย่างดีที่สุด อาจจะเป็นคนที่คุณเคารพ นับถือ เป็นผู้ที่คอยให้คำแนะนำ ลองนึกว่าตัวเองเป็นคนคนนั้น และให้ทางออกกับตัวเอง

ถ้าทำแบบนี้แล้วยังไม่ได้ผล ในชีวิตเรา เราควรมีคนคนหนึ่ง หรือสอง หรือสาม ไว้เพื่อปรึกษาและรับรู้เรื่องของเราได้อย่างเปิดใจ ที่รู้สึกว่าเราจะไม่ถูกตัดสิน หรือดูแคลนเรา ถ้ามีแค่สักคนเดียว ก็ดีเกินพอแล้วค่ะ คนคนนี้ที่เราจะเล่าอะไรให้เค้าฟังได้ทุกเรื่อง เราไม่ต้องเก็บไว้คนเดียว

และก่อนจะเล่าให้ใครฟัง รดามีคำถาม 2 ข้อให้ลองถามตัวเองก่อน

1. คนที่เราอยากเล่าให้ฟัง ช่วยเราได้ไหม
2. เมื่อเล่าแล้ว เราจะรู้สึกสบายใจขึ้นไหม

ถาม 2 คำถามนี้กับตัวเอง ถ้าคำตอบคือ ใช่ ทั้ง 2 ข้อ ก็ดี

รดาอยากบอกว่า เราหวังว่าคนอื่นจะช่วยเราได้ แต่คนที่ช่วยเราได้ ก็คือ ตัวเราเอง ใข่ค่ะ ตัวเราเอง เพียงแต่เราต้องทำตัวให้คิดบวก มีสติ สงบ และเอาตัวออกจากปัญหา เรื่องราว เหตุการณ์ สถานการณ์นั้น ๆ

สู้ ๆ นะคะ รดาบอกตัวเองเสมอว่าจะทำตัวเป็นเพื่อนของตัวเองที่ดีที่สุด เพราะ ถ้าเราสามารถอยู่กับตัวเองอย่างมีความสุข รักตัวเอง ดูแลตัวเอง ความรักและความสุขจากภายในจะเปล่งปลั่งออกมาสู่ภายนอก โดยคนที่อยู่กับเราจะรู้สึกได้ และทำให้ใคร ๆ ก็อยากอยู่ใกล้ ๆ เรา

รดา

๖ มค ๒๕๖๔

๑๔.๑๑